Jawel, hier ben ik al, Martin!
De foto is genomen in Maastricht en heeft niets te maken met de mijnstreek. Deze oude dame is ‘vrouw Magnée’, die in 1927 honderd jaar werd. Op Delpher is daarover een hele reeks berichten te vinden. Het was een enorme happening die een heel weekend duurde en waarbij iedereen, maar dan ook werkelijk ‘iedereen’ in de stad zich geweldig uitsloofde, zelfs het gemeentebestuur. De koninklijke mannenkoor De Mastreechter Staar en de Koninklijke Harmonie van Maastricht gaven acte de presence, maar tevens nog tenminste zeven andere muziekgezelschappen, waaronder de fanfares Sint Joezep en Kunst na Arbeid, en de harmonie Kunst door Oefening. Verder deden mee de gymnastiekvereniging Kracht door Volharding, het Sint Lambertus Comité, vierhonderd (400) bruidjes van de lagere scholen en tenminste één schutterij, die kamerschoten loste, en nog vele anderen. Geweldig leuk om te zien dat met deze viering in de arbeiderswijk Blauw Dorp niet alleen het verenigingsleven van de arbeiders- en lagere middenstand vertegenwoordigd was, maar ook dat van de meer kapitaalkrachtige middenstand. De eerste twee verenigingen waren toentertijd het muzikale boegbeeld van de stad.
http://www.delpher.nl/nl/kranten/view?q ... 21%3Aa0086
De weduwe Magnée-Prechter woonde aan de Meester Ulrichweg in Maastricht, in Blauw Dorp (vroeger: het Blauwe Dorp, vanwege de overwegend blauwe dakpannen en de katholieke bevolking; het in WO II weg gebombardeerde Rode Dorp had rode dakpannen en was navenant socialistisch gezind.). De straat heeft een zwakke helling, zoals veel straten in Maastricht, waar de stad vanaf het niveau van de Maas (44m NAP) in het westen oploopt naar het Caberger Plateau (90m NAP en meer). Zelf zit ik op 89 m., dus ik zal van de stijgende zeespiegel net geen last meer hebben.
Op de foto van het zoekplaatje krijgt mevrouw Magnée een aubade en kijkt vanuit het raam op de eerste verdieping neer op de menigte. Op bijgaande foto zie je mevrouw Magnée op zondag tevreden onder de baldakijn voor haar versierde woning zitten in de nieuwe ‘zedeleer’ (luie stoel) die zij van de stad ten geschenke heeft gekregen. Zij schijnt toen in het Mestreechs de historische woorden te hebben gesproken: ‘Daar zal ik nu mijn hele leven plezier van hebben!’ Deze foto komt uit Ach Lieve Tijd Maastricht, Waanders 1994-1996, pag. 329, en is waarschijnlijk afkomstig van de toenmalige gemeentearchief Maastricht (nu: RHCL).Tegenwoordig is deze gevelwand aan de Meester Ulrichweg verdwenen, er is veel nieuwbouw en renovatie geweest in deze buurt.
Het antwoord dat dit inderdaad Maastricht is, kwam overigens van Wil Lem, een plaatselijke autoriteit. Hij herkende een foto, die Berry mij recent stuurde, van een krantenfoto uit de tijd zelve. Het bijschrift luidde dat mevrouw Magnée hier aan haar woning werd afgehaald om met een rijtuig getrokken door gymnasten voor een dankmis naar haar parochiekerk te worden gebracht. Het stembureau waar sprake van is, lag aan de Elisabeth Strouvenlaan, in de buurt, maar toch nog een hele wandeling voor een honderdjarige.
PS. Wat betreft die 'Vereeniging': dat is een veel gebruikt woord op vaandels, al komt het hier vooral voor bij de wat later, dus begin twintigste eeuw opgerichte clubs. In Maastricht was er in het Interbellum zelfs een 'Vereeniging "De Vereeniging" ', die zich voornamelijk bezig hield met operettes.